بررسی سطح سرمی بازدارنده فعال کننده پلاسمینوژن-۱ (pai-۱) در پاسخ به یک ماه ترکیب تمرین استقامتی و مصرف ویتامین e

مقدمه و هدف: بازدارنده فعال کننده پلاسمینوژن بافتی (plasminogen activator inhibitor-1 pai-1) یکی از مهمترین تنظیم کننده های فیبرینولیز در عروق آسیب دیده است و در پاتوژنز ترومبوز آنها درگیر است. هدف مطالعه حاضر تعیین تأثیر یکماه تمرین استقامتی و مصرف ویتامین e بر بازدارنده فعال کننده پلاسمینوژن نوع 1 است. روش کار: در این مطالعه نیمه تجربی 30 دانشجوی دختر سالم غیر فعال بطور داوطلب انتخاب و بطور تصادفی به سه گروه تمرین با ویتامین (تمرین استقامتی به همراه مصرف iu/day400 ویتامین e)، گروه ویتامین (تنها مصرف iu/day400 ویتامین e) و گروه کنترل (بدون فعالیت و بدون مصرف ویتامین e) تقسیم شدند. تمرین استقامتی شامل 4 هفته دویدن روی نوار گردان و 3 روز در هفته بود که در هفته اول شدت تمرین 65% ضربان قلب بیشینه و مدت 30 دقیقه در هر جلسه و پس از آن هر هفته 5 درصد به شدت و 5 دقیقه به مدت تمرین اضافه می شد. جهت بررسی تغییرات آنتی ژن pai-1 دو نمونه خونی قبل و 48 ساعت پس از تمرین گرفته شد. نتایج: بعد از چهار هفته تمرین، سطوح pai-1 در گروه کنترل افزایش معنی داری داشت (p≤0.05) درحالیکه pai-1 به ترتیب در گروه تمرین با ویتامین، کاهش و در گروه ویتامین، افزایش یافت اما این تغییرات معنی دار نبودند. تغییرات pai-1 در پاسخ به 4 هفته تمرین بین سه گروه بطور معنی داری متفاوت بود (p≤0.05) اما آنالیز آماری نشان داد که تفاوت مشاهده شده ناشی از تفاوت در سطوح استراحتی pai-1 می باشد. نتیجه نهایی: بر اساس یافته های مطالعه حاضر این احتمال وجود دارد که ترکیب مصرف ویتامین e و تمرین استقامتی منظم و همچنین مصرف ویتامین e به تنهایی از طریق کاهش و یا جلوگیری از افزایش سطوح آنتی ژن pai-1 باعث بهبود سیستم فیبرینولیز شود.